¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤
با دستخطی کج و کوله؛ خط خطی می کنم کنج خلوت جوانیم را¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤
با دستخطی کج و کوله؛ خط خطی می کنم کنج خلوت جوانیم راجاده ..
جاده انگار کشیده شده تا ... .
من اما در سایه ی سپید تو آرمیده ام.
جاده تا انتها در وراء زندگی ابرها ، در بستر سیاه و زبرش، عمیقاً
خفته.
انتهای راه، گاهی مه آلود و گاهی خورشید وار می شود.
این راه منتهی می شود به آسمان آبی.؟
نکند دیر شود ..
شب شود و سیاهی همه جا را فرا بگیرد!
...
می دانم که در خلال این روزهای جاده ای ، چقدر مشعوفم! و از
حیرت قلبم در میان بحبوحه احساس ، سیر می خندم!
انتهای راه همچنان غرق ابهام ...
امّا ...
من به شوق آغاز دل بسته ام!
وتا بینهایت هستم.
ایمان دارم.
گل یاس ؛ گل سوسن
امروز بازهم مستم.. باز گویی در جهان دیگری هستم...
همه ی هستی رایحه ی آغوشت را گرفته. مادرم آغوشت کانون
عشق است. آنجا که پناه می گیرم.. آرام می گیرم. هیچ عاشقی
نمی تواند توصیفت کند. امروز بهانه ی قشنگیست برای بوسیدنت.
بهانه نمی خواهم.. سیری نمی گیرم ... می بوسمت.
امروز بهانه ی لطیفیست که دوباره به درگاهش هق هق قهقهه
بزنم و بخاطر داشتنت بیش بار شکر گویش باشم.. مهربان تر از
مادرم که در این مورد هم یکتایی، سپاس و ستایش، تو را
سزاست‌که ماوراء نقطه ی عطف پیدایش زیبایی، صفا، مهر و
ازهمه بالاتر عشق را ،مادر قراردادی. آری! لیاقت مادر را سزاست،
که واجب است بهشت را زیر پای اوجستجو کنم. کدام بهشت...
همان بهشتی که گل‌هایش طراوات و شادابی باغ دامان مادر
رادارد. همان بهشتی که همه ی ملائک ثنا گوی یک‌لحظه بی
خوابی مادر است .
هر صبح شروع می شود با حضورت تا گشایش روزیم باشد ؛
و هر غروب با حضورت دیده فرو می بندم که در رویا دست در دست
تو در حضور خدا زیر باران رحمتش خیس شوم .
مادرم، رویایی در سر دارم. رویایی که مثل تو زیباست.
همه ی گل‌های "سوسن" جهان مفروش پایت باد و همه ی
نغمه‌های جهان تقدیمت تا شاید ترنم لالایی تو را ذره ای جبران
کرده باشم.
و امروز از صمیم قلب و با تمام احساسم زیباترین رحمت های الهی را برای مادر احساس خواستارم . باشد که لبخند زنان در قریب الهی آرامش عبدیشان را زندگی کنند.
بی تو، هیچ... نیستم
وقتی نگاه خیس شب،
صدای غم گرفته مهتاب،
عطر سنگین یاد تو،
قدم بر چشم خمار پنجره می گذارد،
وقتی پلک های به جاده نشسته ام
بسته و آرام باز می شود،
و حریر اشک را بر تب اندوه پنجره می نشانم،
می بینم که وای...
با تو نیستم.
وقتی گوی تنبل رمق
به گناه من بی تو
بر پای من و عقربه ها
زنجیر بسته،
وقتی نگاهم در چشمان سرخ آینه
جا می ماند و
دیر می کند،
و آنگاه که دستان نحیفم در گودی تنهایی و شرم
به سردی عزا مینشینند،
و لبانم که از ترس تکرارهای بد فرجام تنهایی در هم فرو می روند،
و با هجمه ی بی دریغ یادت می لرزند و می ریزند،
به یاد می آورم که...
بی تو، هیچ... نیستم.
......................
پ.ن: ممنون از دوست عزیزم بخاطر کمک و ویرایش این شعر!