... ریشه داریم...

خورشید، با همه دبدبه و کبکبه اش، لاف میزند گرمای مهربانی را.... صواب را.... 

نورش دروغ است و ریا!! 

من و تو ... ما ... همه دیدیم

چگونه دامن پرچین دشت را بر آتش کشید.... دیدیم و یادمان هست هنوز...

ترس گرمای خرداد بر روح و جان سبزه ها نشسته.... نه اینکه نخواهند.... نمی توانند 

جوانه بزنند..

جوانه های نورس، دشت لاله ساختند....یادمان هست هنوز ..

رفتند یا از ترس رفتن..... دشت در گرماگرم بهار چقدر خشکیده.

ببار باران.. 

"که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی"

مادرم؛

            مهربانم؛

                        آرامشِ زندگیم؛

                                    دامنت، سبزترین دشت خداست،

                                                روییدم در این همه مهر...

مادرم؛

            محبتت چشمه ی خروشانی ست که

                        آب حیاتم می دهد،... قد می کشم زیر سایه ی گرم! تو...

                                    دردم را همه وقت، همه جا، درمانی

                                                راوی لالایی شبانه،  

 دوستت دارم.

خدایا

            مگذار لحظه ای

                        اندوه و نا خوشی

                                    دل پاک مادرم را

                                                رنجور سازد...