¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤
با دستخطی کج و کوله؛ خط خطی می کنم کنج خلوت جوانیم را¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤
با دستخطی کج و کوله؛ خط خطی می کنم کنج خلوت جوانیم راگل یاس ؛ گل سوسن
امروز بازهم مستم.. باز گویی در جهان دیگری هستم...
همه ی هستی رایحه ی آغوشت را گرفته. مادرم آغوشت کانون
عشق است. آنجا که پناه می گیرم.. آرام می گیرم. هیچ عاشقی
نمی تواند توصیفت کند. امروز بهانه ی قشنگیست برای بوسیدنت.
بهانه نمی خواهم.. سیری نمی گیرم ... می بوسمت.
امروز بهانه ی لطیفیست که دوباره به درگاهش هق هق قهقهه
بزنم و بخاطر داشتنت بیش بار شکر گویش باشم.. مهربان تر از
مادرم که در این مورد هم یکتایی، سپاس و ستایش، تو را
سزاست‌که ماوراء نقطه ی عطف پیدایش زیبایی، صفا، مهر و
ازهمه بالاتر عشق را ،مادر قراردادی. آری! لیاقت مادر را سزاست،
که واجب است بهشت را زیر پای اوجستجو کنم. کدام بهشت...
همان بهشتی که گل‌هایش طراوات و شادابی باغ دامان مادر
رادارد. همان بهشتی که همه ی ملائک ثنا گوی یک‌لحظه بی
خوابی مادر است .
هر صبح شروع می شود با حضورت تا گشایش روزیم باشد ؛
و هر غروب با حضورت دیده فرو می بندم که در رویا دست در دست
تو در حضور خدا زیر باران رحمتش خیس شوم .
مادرم، رویایی در سر دارم. رویایی که مثل تو زیباست.
همه ی گل‌های "سوسن" جهان مفروش پایت باد و همه ی
نغمه‌های جهان تقدیمت تا شاید ترنم لالایی تو را ذره ای جبران
کرده باشم.
و امروز از صمیم قلب و با تمام احساسم زیباترین رحمت های الهی را برای مادر احساس خواستارم . باشد که لبخند زنان در قریب الهی آرامش عبدیشان را زندگی کنند.
بی تو، هیچ... نیستم
وقتی نگاه خیس شب،
صدای غم گرفته مهتاب،
عطر سنگین یاد تو،
قدم بر چشم خمار پنجره می گذارد،
وقتی پلک های به جاده نشسته ام
بسته و آرام باز می شود،
و حریر اشک را بر تب اندوه پنجره می نشانم،
می بینم که وای...
با تو نیستم.
وقتی گوی تنبل رمق
به گناه من بی تو
بر پای من و عقربه ها
زنجیر بسته،
وقتی نگاهم در چشمان سرخ آینه
جا می ماند و
دیر می کند،
و آنگاه که دستان نحیفم در گودی تنهایی و شرم
به سردی عزا مینشینند،
و لبانم که از ترس تکرارهای بد فرجام تنهایی در هم فرو می روند،
و با هجمه ی بی دریغ یادت می لرزند و می ریزند،
به یاد می آورم که...
بی تو، هیچ... نیستم.
......................
پ.ن: ممنون از دوست عزیزم بخاطر کمک و ویرایش این شعر!
فاطمه (س)
امشب مثل همه شب های با تو، مثل سفره نور ماه، مثل صدای جیرجیرک ها، سبکم،
سبک. امشب بعد از مدت ها باز برای تو گریستم. امشب یاد مدینه چقدر با من است.
مدینه پیامبر، مدینه فاطمه. چقدر لبخندت واضح و معصوم و غصه دار است بانوی من.
نمیدانم امشب را به درد باید گریست یا به شوق؟ تو با منی و شب از آن ماست. من و
مهر تو. هلال نازک ماه، ناهید، صدای جیرجیرک ها، پنجره باز اتاق، دفترم، همگی
از آن توییم. امشب چقدر با من نزدیکی. چگونه احساسم را بگویم که بگویم؟ خود می
خوانی؟ امشب چقدر نیازهایم حقیقی ست. امشب را به درد علی بگریم یا فرزندانت؟
امشب را به قصه ی مادری تو، غصه ی دلتنگی ات برای علی بگریم یا به شوق
وصلت؟ تو خود میدانستی به علی چه خواهد گذشت. علی راضی تر بود یا تو؟! چه؛
رضای او را هر دو با دلدادگی تان آسان معامله کردید. در نگاه آخرتان چه گذشت؟
چه؛ زندگی را در نگاه آخرتان پل زدید. تمام هستی، هستی اش را به نگاه آخرتان
باخت خدا در نگاهتان اشک ریخت!
مادر، امشب را، آغوش و لبخند، میزبانم باش. امشب را که تمام وجودم را به سجده اش
می برم، دست نوازش گرش باش. مدینه و مسجد پیامبرش پیش دیدگانم است. مادر،
لبخند تو، هوای آنجا دل کندنی نیست. به پاس وجودت امشب شکرگزار خواهم بود.
پذیرایم باش.
عزیزترینم، پس از مدت ها برایت اشک ریختم. بغضم شکست. هر چه دارم از توست.
ای همه آنچه دارم. بوسه های سیالت امشب در اتاقم موج می زنند. امشب آغوشت برایم
بازِ باز است. و من سبکتر از مهتاب در آغوشت آرام گرفته ام. مرا بپذیر. دل و جانم
فدای تو.
شب شهادت فاطمه زهرا (س)