گل یاس ؛ گل سوسن

 

امروز بازهم مستم.. باز گویی در جهان دیگری هستم...  

همه ی هستی رایحه ی آغوشت را گرفته. مادرم آغوشت کانون 

عشق است. آنجا که پناه می گیرم.. آرام می گیرم. هیچ عاشقی 

نمی تواند توصیفت کند. امروز بهانه ی قشنگیست برای بوسیدنت. 

بهانه نمی خواهم.. سیری نمی گیرم ... می بوسمت. 

امروز بهانه ی لطیفیست که دوباره به درگاهش هق هق قهقهه 

بزنم و بخاطر داشتنت بیش بار شکر گویش باشم.. مهربان تر از 

مادرم که در این مورد هم  یکتایی، سپاس‌ و ستایش‌، تو را 

سزاست‌که‌ ماوراء نقطه ی‌ عطف‌ پیدایش‌ زیبایی‌، صفا، مهر و 

ازهمه‌ بالاتر عشق را‌ ،مادر قراردادی‌. آری‌! لیاقت‌ مادر را سزاست،‌ 

که‌ واجب‌ است‌ بهشت‌ را زیر پای‌ اوجستجو کنم‌. کدام‌ بهشت‌... 

همان‌ بهشتی‌ که‌ گل‌هایش‌ طراوات‌ و شادابی‌ باغ‌ دامان‌ مادر 

رادارد. همان‌ بهشتی‌ که‌ همه‌ ی ملائک‌ ثنا گوی‌ یک‌لحظه‌ بی‌ 

خوابی‌ مادر است .

هر صبح شروع می شود با حضورت تا گشایش روزیم باشد ؛

و هر غروب با حضورت دیده فرو می بندم که در رویا دست در دست 

تو در حضور خدا زیر باران رحمتش خیس شوم .

مادرم، رویایی  در سر دارم. رویایی که مثل تو زیباست.  

همه ی‌ گل‌های‌ "سوسن" جهان‌ مفروش‌ پایت‌ باد و همه ی 

نغمه‌های‌ جهان‌ تقدیمت تا شاید ترنم‌ لالایی‌ تو را ذره ای جبران 

کرده باشم.

                         

و امروز از صمیم قلب و با تمام احساسم زیباترین رحمت های الهی را برای مادر احساس خواستارم . باشد که لبخند زنان در قریب الهی آرامش عبدیشان را زندگی کنند.