فاطمه (س)

 

امشب مثل همه شب های با تو، مثل سفره نور ماه، مثل صدای جیرجیرک ها، سبکم، 

 سبک. امشب بعد از مدت ها باز برای تو گریستم. امشب یاد مدینه چقدر با من است. 

 مدینه پیامبر، مدینه فاطمه. چقدر لبخندت واضح و معصوم و غصه دار است بانوی من. 

نمیدانم امشب را به درد باید گریست یا به شوق؟ تو با منی و شب از آن ماست. من و 

  مهر تو. هلال نازک ماه، ناهید، صدای جیرجیرک ها، پنجره باز اتاق، دفترم، همگی 

 از آن توییم. امشب چقدر با من نزدیکی. چگونه احساسم را بگویم که بگویم؟ خود می 

 خوانی؟ امشب چقدر نیازهایم حقیقی ست. امشب را به درد علی بگریم یا فرزندانت؟ 

 امشب را به قصه ی مادری تو، غصه ی دلتنگی ات برای علی بگریم یا به شوق 

 وصلت؟ تو خود میدانستی به علی چه خواهد گذشت. علی راضی تر بود یا تو؟! چه؛ 

 رضای او را هر دو با دلدادگی تان آسان معامله کردید. در نگاه آخرتان چه گذشت؟ 

 چه؛ زندگی را در نگاه آخرتان پل زدید. تمام هستی، هستی اش را به نگاه آخرتان 

 باخت خدا در نگاهتان اشک ریخت!

مادر، امشب را، آغوش و لبخند، میزبانم باش. امشب را که تمام وجودم را به سجده اش 

 می برم، دست نوازش گرش باش. مدینه و مسجد پیامبرش پیش دیدگانم است. مادر، 

 لبخند تو، هوای آنجا دل کندنی نیست. به پاس وجودت امشب شکرگزار خواهم بود. 

 پذیرایم باش.

عزیزترینم، پس از مدت ها برایت اشک ریختم. بغضم شکست. هر چه دارم از توست. 

 ای همه آنچه دارم. بوسه های سیالت امشب در اتاقم موج می زنند. امشب آغوشت برایم 

 بازِ باز است. و من سبکتر از مهتاب در آغوشت آرام گرفته ام. مرا بپذیر. دل و جانم 

 فدای تو.

شب شهادت فاطمه زهرا (س)