سپندار مذگان

  

سکوت شب چقدر شنیدنی ست...  

شباهنگام، در این لحظه های باشکوه، در این سکوت دلنشین، در این هلهله و 

پایکوبی!... هنوز چشم براه توام... بی قرار.... بی دلواپسی!. 

آب بزن صورتم را... تا چشمهایم، حقیقت این لحظه ها را باور کنند... باور کنند 

مهربانی بی حد و حصر خدا را.... آتش جانم شعله کشیده... خنکی بپاش از 

سرانگشتانت.... 

.. 

انگار واژه ها قد می کشند وقتی تو را می گویند... این بار واژه های صف نبسته!، به 

خط اند با بهانه ای تازه... بهانه ای سرمست تر از همیشه. سرمست تر از بوی باران.. 

سرمست تر از پگاه هرروز و طلوع آفتابش.... بهانه ای که عطر تو دارد... بهانه ای 

که سر مستی را برایم سوغاتی آورده... از دل کهن گی... از دل تاریخ... نفس زنان!.. 

در دل شب، در همین جا، در گوشه ای از زمین گسترده ی خدا، جشنی بزرگ بر قرار 

است. هلهله و پایکوبی براه است... همه ی عشاق هستند!... 

.. 

بهانه ها را با عطر تو دوست دارم و تو را بی واسطه ی هرچه بهانه...  

امروز غلیظ تر! از هر روز مبارک