LOVE IS ...

آرام جانم، خجلم که کلامم به قدرِ عاشقانه ای که در خورت باشد زیبا نیست. چه کنم که 

عشق، زندگی ام را از صدها جهت، وسعت بخشید؛ اما بهتر نوشتن را هنوز به من  

نیاموخته است. سکوتِ عاشقانه هم باب میلم نیست. حالا تو کوتاه تر از همه 

درنگهای ناروای جهان، گوش بسپاربه حرفهای کسی که انگار هیچ کلمه ای بلد نیست و 

می خواهد با تو از عشق بگوید... تشنه ی شنیدنم باش!! 

عشق یک مزاح گذرا نیست. فرار از خانه ی کهنه ی کودکی نیست. 

ثمره ی  هراس از تنهایی نیست. 

قاب عکسی که روزهای خسته، غبار کهنگی برویش بنشاند، نیست. 

عشق با اضطراب جوانه می زند، امّا با آرامش پرورش میابد.   

واقعیت عشق در بقای آن است.نباید به زمان فرصت داد که با عشق، با زندگی،  

همانگونه رفتار کند که با یک دیوار کاهگلی یا یک شاخه گل رز رفتار می کند. نباید  

فرو بریزد؛ پلاسیده شود. اگر عشق با حضور روزمرّگی هایی که خواه ناخواه حضور 

دارند، عشق بماند، عشق است ... اگر عادت نشود، کلیشه نشود، و باز عشق باشد، 

عشق است.. 

خوب می دانم که دیگر سخن گفتن عاشقانه، دلیل عشق نیست؛ آواز عاشقانه خواندن، 

دلیل عاشق بودن. که روزگار با وسواس خاصی اثباتم کرده! 

ولی.... ولی می خواهم در همین روزگار خاکستری زندگی کنم و نگاه عاشقانه ام را 

عاشقانه نگه دارم، و کلام ِ ساده ی عاشقانه ام را خالصانه بگویم. ایمان دارم که خلوص 

را بخوبی می فهمی. 

این روزها گفتنی زیاد دارم! 

انگار تمامی ندارد. 

چه کنم!!! 

 ..............  

پ.ن: Love is ....  

یاد دفتر خواهرم که کلی از این عکس ها توش چسبونده بود بخیر.