آغازی از جنسی نو با لطف (اش و ات)

روزهایی را گذراندم که عجیب سخت بود. کشنده...               

خفه کننده... عین کابوس... عین بختک  

هی بغض کردم... هی فرو خوردم... چشمانم تار شد.. 

در عمق آینه گم شدم، در عمق چشمان سرخم. جز مرثیه     

چیزی نمی شنیدم از آینه. 

پیشانیم طاقت سرپا ماندن نداشت، هی به دستم تکیه می داد 

سخت پریشان بوم.. 

نباید به این روزها عادت می کردم.. 

عادت نکردم. 

با تو زمزمه کردم همه ی زخمهای رنگینم را. 

می دیدم.. خوب دیدم که چگونه طاقتم را با صبرت محک زدی.. 

چقدر کم طاقت بودم...نه؟ 

پناه آوردم به نزد خودت که هم رحیمی هم صابر از نوع افضلش. 

خواستم... فقط یک چیز خواستم... که اجابت شد ناله ام 

بلند فریاد زدم: "نپسند خدایم.. نپسند این روزها را" 

و تو مثل همیشه... و بیشتر از همیشه مهربانم بودی. 

... 

حالا چند پله بالاترم، نه اینکه بالاتر رفته باشم قدم بلند تر شده..

از این بالا خوب می بینم و می فهمم ..

می دانم که قدر نعمت دانستن چقد مهم است .

باید مسیرم رو به "آفتاب" باشد .

برنامه دارم... کلی... همه برنامه است نه دیدگاه ..

بودن برنامه – در تقابل با دیدگاه – من را به پاسخگو بودن در اجرای 

آن ها مجبور می کند اما دیدگاه این اجبار مبارک را ندارد. 

باید بدوم عقب مانده ام  

..