.........

هنگام غروب که خورشید آسمانش را به آتش می کشد،

آنگاه که ماه شکوه ماهتابش را در شب چشمانم ورانداز می کند،

وقتی که در آینه مژه ای زیر چشم چپم.. نه، راستم، تاب میخورد،

.

.

چیزی در دلم فرو می ریزد..

انگار، جایی دیگر، زیر آسمانی به همین رنگ، حادثه ای همزمان شده است.

قلبی به همین شکل تپیده؛ دل کسی فرو ریخته است..

دو چشم در قلعه ماه به هم گره خورده اند..

دو قلب در غروبی نازنین گرفته اند؛ برای هم..

و پلکی که نوید خبری را می دهد: ...........!

به شعور آسمان و زمین ایمان می آورم و می دانم که آنچه در ما، من و 

تو، جریان دارد.. مقدس است.