هدیه ی ۸۸

... صدای فرهاد دلنشین بود. مثل صدای باران!!!. بعضی  ترانه ها "آفریده" می شوند... بگذریم...  

دلم لک زده برای روزهای بی نگرانی. روزهای آرام.شاید بزرگترین هدیه ام در این سال کمی آرامش است. لحظاتی که در87 گم کردمشان. تمام فکرهایم به دو سوال می خورد و فرو می ریخت..  

می شود؟ نمی شود؟...  

و سرگیجه ام نگذاشت بفهمم از این همه تقلا چه میخواهم. "چرا" هایم زمان کشت و به "نقطه" نرسید... سالی که مهمترین واژه ام را به چالش کشید.  

ایمان را.  

سالی که یاد گرفتم فکر کنم. ذهنم باد کرد و زایید. و طفل نوپایش راه رفت و افتاد و افتاد و افتاد.. آنقدر حواسم از پی این طفل رفت، که دلم گم شد؛ آرامشم گم شد؛ و این تازه اول راه بود.... راهی که می دانم هنوز هیچ نرفته ام... هر قدم که بر می دارم انگار جاده کش می آید. و می فهمم که چقدر نمی دانم. سوال ها، ناهنجار ها، دو راهی ها و چند راهی ها از پی هم می آیند و منِ دلشده را آرامش می کشند... 

از این همه، خسته نیستم هرگز.هنوز هم اشتیاقم در دانستن و پیش رفتن در جاده ای که قدم هایش لذت دارد، درونم زنده ست. گر چه هنوز هم آرام نیستم. آرام ندارم. و آرامش چیز دیگری ست.و 87 که تلخی کم نداشت، بیش از همه صبرم را آزمود.چه بسیار که صبور نبودم و سوختم. و می دانستم این راهی که آغاز شده ام، برگشت ندارد. گذشته را جا گذاشتم. باید بروم. باید بروم..فقط دلم کمی آرامش می خواهد. روزهای آرام نه! فقط کمی آرامش.  

و این همان هدیه ای ست که کاش 88 بیشتر با خودش می آورد...