...

این بار از اقیانوسی بی کران، خسته تر از همیشه با تو سخن

می گویم .. اینجا بی ساحل ترین جای دنیاست و من اسیر

قایقی هستم که تنها امید نجات است ! خدایا می شنوی ؟

تو را می خوانم ! سینه ام لبریز از حرف هایی ست که تنها

محرمش تویی ... گذشته را نگاه کن ، آن منم که در ساحل

سیاه آرمیده ام ، غافل از هرچیز اما آسوده . آسوده و

خوشحال از بی خبری ، از نادانی ، از جهالت ... هنوز نمی دانم

چرا خواستی مرا از آن ساحل نجات دهی ! ساحلی که در آن

همه چیز بود ، همه چیز جز نور ... تو بودی خدایا که مهر نور را

در دلم نشاندی . از دور به من نشانش دادی تا شیفته ی

زیباییش شوم ، تا پاکیش را حس کنم و شور پاک شدن

بیابم ... مرا یاری کردی که قایقی کوچک بسازم و برای رسیدن

به خورشید روانه ی دریاها شوم . تا بجنگم با هر آنچه بین

من و خورشید فاصله بود . با موج هایی که از خشم کف به

لب داشتند ، با طوفان هایی که بی رحمانه به ستیز

می آمدند ، با بادهایی که مرا ، قایقم را به صخره ها می کوفتند

، با گرداب هایی که مرا به کام خود می کشیدند...

خداوندا می بینی؟

اکنون من از چنگ آنها گریخته ام . اما بنگر ، بادبان قایقم

را بادهای وحشی دریده اند ، پاروهایم را موج های غارتگر

به تاراج برده اند ، سکان قایقم را صخره ها در هم شکسته اند .

می بینی گرداب های حریص چگونه مرا به سوی خود می کشند ؟

دیگر در من توانی نیست . گویی تمام وجودم کرخت شده و

حتی توان برخاستن ندارم . بی هیچ اراده ای اسیر تقدیری

هستم که تو برایم رقم خواهی زد.

خدایا از تو نمی خواهم که مرا به ساحلی برسانی که به آن پناه

برم و اندکی بیاسایم . من امن ترین پناهگاه ها را دارم که تویی .

خود از ساحل آمده ام ، در طلب نور در طلب خورشید آمده ام !

اگر لایق آن نیستم چرا مرا تا اینجا کشاندی ؟

تا طعمه ی گرداب های حسرت شوم ؟ تا در ساحل

نشسته ها به ریشخندم گیرند و بگویند خورشید هم چیزی

جز سیاهی نیست ؟ نه ، خداوندا نه ! می دانم تو خود

دریای رحمتی ، دریایی که هیچ کس در آن سرگردان

نمی شود .خدایا از خورشید تا تو راهی نیست ! مگذار

پس از آن همه جنگ ، آن همه مبارزه جان فرسا شاهد

غروب خورشید باشم . مگذار امواج مرا به ساحل سیاه

بازگردانند و برای همیشه در حسرت جرعه ای نور بمانم .

مگذار حتی برای لحظه ای بی نور ، بی خورشید بمانم.