چه کسی گفته که مرد(؟!) گریه نمی کند؟

هوای پارک سرشار از دلهره است. گل ها ترس از دستی ناجوانمرد، پرپر شدن  

و پژمردن را ریشه می کنند؛ پرنده ها هراس فصلی سردتر، جفتی عقیم و تخمی پوک 

 را در سینه می تپند؛ نیمکت رو به رو انگار خود را می فشارد تا عصا به دستی دیگر  

را آشیان نشود؛ کاج به سبزی اش شک می کند که مگر از رنگی دیگر لباسی 

 نو کرده است؟! چه فرقی می کنند رنگ ها؟

ریه را پر می کند از هوایی که دیگر بوی پاییز(این نوشته در پاییز ۸۷ نوشته شده) را  

هم میهمان کرده. از ساعتی گذشته، دنیا را کوچکتر از دیروز ها دیده است. افکارش  

چون جاده های تو در تو و  مارپیچ نقاشی، به هیچ جا ختم نمی شوند. هر فکری به فکری  

ناتمام و تهی قطع می شود که انگار شاخه ها همدیگر را قطع می کنند!

در خود حرف می زند، راه می رود، می نشیند، فریاد می کشد، اما آنچه من و  تو  

می بینیم، چهره ای آرام و خسته است. "امروز بازنشسته شد!" من و تو می گوییم  

از کار؛ او می داند که از زندگی. نیمکت های پارک، دوستان سخت و سرد امروز،  

قصه های تکراری هر روز.. نه! نگرانی او از این ها نیست..

خیره در سیاهی براق کفش های واکس خورده اش، ده سال پس می رود. روزهایی  

که نوجوانی دو فرزندش شکل می گرفت؛ دختر هشت ساله اش با در آغوش پریدنش،  

خستگی تمام ساعات کار را از روحش می زدود. برق غرور در نگاه همسرش موج می زد. 

او سخت پدری می کرد. چشم هایی که قبل از او، دستانش را انتظار می کشید. گاه میوه،  

گاه پول تو جیبی و گاه خالی.. اما گرم. و او می دید و می دانست. اما پدر بودن لذت بخش بود. تمام معنی زندگی اش.

بارها با ترس دفتر آینده را ورق زده بود؛ روزهایی که پارک نشینی کند؛ دیگر نه دستی پر  

داشته باشد، نه سینه ای ستبر و چشمانی از برق امید لبریز برای همسرش و نه دیگر  

رمقی برای تکیه فرزندان. می دانست که روزی غصه ها و مشکلات فرزندان "فقط" آزارش  

خواهند داد؛ می دانست که دنیا سیاه تر و کثیف تر از آن است که سپیدی موی پارک نشینان 

را به پشیزی بخرند؛ می دانست که آخرین روز کار، اولین روز ایمان به ترک زندگی است.  

از آن همه نگاه مهربان، فقط نگاه همسرش خواهد ماند..

از ساعتی گذشته، انگار هر چه به آینده راه دارد را، یکجا دیده بود. ساعت های آینده را  

که هر یک چون روزی خواهد گذشت؛ روزهایی که حضورش در خانه حوصله ها را  

سر خواهد برد؛ فرزندان، نوه ها، و حتی همسرش از اینکه جملات را دوبار و با  

صدای بلند برایش تکرار کنند، در عذاب خواهند بود. به نگاه های مات و ترحم آمیز  

عادت خواهد کرد. و هر نگاه سرد چون خنجری در قلبش فرو خواهد کرد. برای فرار از  

خودش به این نیمکت ها پناه خواهد آورد. تا شاید با دیدن دیگرانی چون خود کمی از حس  

حقارتش کم کند. اندکی دیر کردنش، صدای آژیر آمبولانس، شماره اورژانس و حتی ... را  

در ذهن همسر و فرزندان تداعی خواهد کرد...

از یک ساعت گذشته همه چیز را باور می کند. باور می کند که درشتی ها و نگاه های  

تند و نامهربان را به جان بخرد و قلب شکسته اش را در مهربانیِ چشمان گود شده اش  

پنهان کند. نکند دل شریکِ بد و خوب زندگی اش را خود با نگاه زخمی اش بشکند..

هوای پارک چه دلتنگ است امروز.این مرد غریبه که هنوز جوانی را می شود حس کرد   

در تار و پودش اگر چه کمی کهنه، چقدر احساس نخ نمایی می کند... و این مرد غریبه مرا  

سنگ صبوری یافته گرچه مرا نمی شناسد..  

و بازهم قصه ای تکراری.... کاری از دستم بر نمی آید.

چه کسی گفته که مرد(؟!) گریه نمی کند؟