¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤
با دستخطی کج و کوله؛ خط خطی می کنم کنج خلوت جوانیم را¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤
با دستخطی کج و کوله؛ خط خطی می کنم کنج خلوت جوانیم را... ریشه داریم...
خورشید، با همه دبدبه و کبکبه اش، لاف میزند گرمای مهربانی را.... صواب را....
نورش دروغ است و ریا!!
من و تو ... ما ... همه دیدیم
چگونه دامن پرچین دشت را بر آتش کشید.... دیدیم و یادمان هست هنوز...
ترس گرمای خرداد بر روح و جان سبزه ها نشسته.... نه اینکه نخواهند.... نمی توانند
جوانه بزنند..
جوانه های نورس، دشت لاله ساختند....یادمان هست هنوز ..
رفتند یا از ترس رفتن..... دشت در گرماگرم بهار چقدر خشکیده.
ببار باران..
"که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی"
مادرم؛
مهربانم؛
آرامشِ زندگیم؛
دامنت، سبزترین دشت خداست،
روییدم در این همه مهر...
مادرم؛
محبتت چشمه ی خروشانی ست که
آب حیاتم می دهد،... قد می کشم زیر سایه ی گرم! تو...
دردم را همه وقت، همه جا، درمانی
راوی لالایی شبانه،
دوستت دارم.
خدایا
مگذار لحظه ای
اندوه و نا خوشی
دل پاک مادرم را
رنجور سازد...
چراغ سبز!
چند صباحی ست آسمان، یکریز می بارد...
پشت پنجره... شیشه ی تار...گرمای اتاق.
اما...
زیر نرمه ی بارن باید رفت... بی چتر...
..
حالا زیر بارانم... می خواهم چشمانم را ببندم و دقایقی تو را نفس بکشم..
می خواهم چشم بدوزم به دورترین قطره و چهره ی آرام و آسمانی تو را ببینم..
می خواهم شعله بکشم تا آن بالابالاها..
نوشتن و سرودن از تو، زیر باران طعم گیلاس! می دهد ..
(گیلاس هم چیزی ست مثل 99999999)
!
حالا زیر بارانم... روبرویم چراغ سبز... می آیم.
" در دل من چیزی است
مثل یک بیشه ی نور
مثل خواب دم صبح
و چنان بی تابم
که دلم میخواهد
بدوم تا ته دشت
بروم تا سر کوه ....
دور ها آوایی ایست که مرا میخواند"