چراغ سبز!

 

چند صباحی ست آسمان، یکریز می بارد...

پشت پنجره... شیشه ی تار...گرمای اتاق.

اما...

زیر نرمه ی بارن باید رفت... بی چتر...

..

حالا زیر بارانم... می خواهم چشمانم را ببندم و دقایقی تو را نفس بکشم..

می خواهم چشم بدوزم به دورترین قطره و چهره ی آرام و آسمانی تو را ببینم..

می خواهم شعله بکشم تا آن بالابالاها..

نوشتن و سرودن از تو، زیر باران طعم گیلاس! می دهد ..

(گیلاس هم چیزی ست مثل 99999999)

!

حالا زیر بارانم... روبرویم چراغ سبز... می آیم.

" در دل من چیزی است  

مثل یک بیشه ی نور 

مثل خواب دم صبح  

و چنان بی تابم  

که دلم میخواهد  

بدوم تا ته دشت 

بروم تا سر کوه .... 

دور ها آوایی ایست که مرا میخواند"